یکی از مقاطع حساس زندگی زناشویی دوران عقد است. برای بیشتر جوانانی که دوران عقد را سپری می‌کنند، مسائل و سؤالاتی پیش می آید. از جمله این‌که: در دوران عقد باید چه اصولی را رعایت کرد؟ به چه طریق باید کاری کنیم تا در مرحله‌ی استقلال با مشکلات کمتری مواجه باشیم؟ از انجام چه اموری بپرهیزیم تا بتوانیم در زندگی مشترک خود پیوسته خوشبختی را احساس کنیم؟

زوج‌های جوان باید تلاش کنند تا دوران عقدشان به خوبی پیش برود؛ چون مشت نمونه‌ی خروار است. هرگونه رفتار یا اخلاق ناشایست می تواند موجب نگرانی همسر برای ادامه ی زندگی در دوران استقلال باشد.

یکی از مواردی که می تواند جزو عوامل آسیب‌زای دوران عقد باشد، طولانی شدن زمان دوران عقد است.

طولانی شدن این دوران فشارهایی را بر زن و مرد وارد می کند که بیشتر این فشارها متوجه زن است. زن و مرد باید پس از شناخت نسبی از یکدیگر تصمیم به مستقل شدن بگیرند و هنگامی که متوجه شدند زندگی آن‌ها به سمت دوام و استمرار پیش می رود، برای مستقل شدن تردید نکنند. البته چنان‌چه مشکلات و مسائل مهم و جدی در زندگی آنان وجود داشت، باید تعلل کرده و همه‌ی جوانب را به طور کامل بررسی کنند و در صورتی که مسائل پیش آمده قابل حل بود برای استقلال اقدام کنند.

یکی از مواردی که در دوران عقد نشان از پایداری زندگی دارد، همگونی در عقاید دینی است. تشابه در عقاید دینی موجب تداوم و استمرار زندگی می‌شود. یک ضرب المثل فرانسوی می گوید: کسانی که با هم دعا می‌کنند، با هم زندگی می کنند. زوج‌هایی که از لحاظ دینی با هم مشابهت داشته باشند، روز به روز به هم نزدیک‌تر می‌شوند و احساس همگونی بیشتری دارند.

علاوه بر همگونی دینی، همسویی اهداف نیز دیگر عامل تداوم بخش زندگی به شمار می‌رود.

البته منظور اهداف اساسی زندگی است؛ چون تمام افراد در زندگی برای خود اهداف جزئی ای دارند که با اهداف دیگران متفاوت است و خاص خود آن هاست. مهم تشابه اهداف کلی و اساسی زندگی است.

نزدیک بودن هدف‌های همسران به یکدیگر موجب ایجاد محبت و صمیمیت بین آن‌ها می‌شود. زوج‌هایی که با یکدیگر تشابه اهداف دارند، با گذشت زمان عاطفه و مهر بیشتری نسبت به یکدیگر پیدا می‌کنند که با محبتی که در روزها و ماه‌های اولیه ی زندگی شان نسبت به هم داشته قابل مقایسه نیست. وقتی تشابه و همسانی ها بیشتر شود، محبت و عاطفه هم بیشتر می‌شود.

عامل دیگر تداوم‌بخش دوران عقد و نشانه‌ی موفقیت دوران استقلال، احترام متقابل است. بیشتر شدن میزان احترام با گذشت زمان، نشان دهنده‌ی این است که دوران عقد موفقی سپری می‌شود.

نکته‌ی بعد احساس «ما» بودن است. از دیگر ملاک هایی که با ملاحظه‌ی آن می توان به ادامه‌ی حیات مشترک امید بست، احساس «ما» بودن و تحقق این مسأله در دوران عقد است.

زن و شوهری که با یکدیگر احساس صمیمیت می‌کنند و هر آن چه را که دارند با یکدیگر مشترک می‌دانند، احساس تعلق خاطر بیشتری به یکدیگر پیدا می‌کنند و بیشتر به هم وابسته می‌شوند. بدین ترتیب هر دوی زوجین در جهت تحقق بخشیدن به خواست همسر گام برمی دارند و چون موفقیت همسر را موفقیت خود می‌دانند برای رسیدن به اهداف مشترک‌شان بیشتر تلاش می‌کنند.

از طرفی اعتماد متقابل زوج هم به یکدیگر بیشتر می‌شود و ایجاد اعتماد در دوران عقد بسیار مهم است.

عامل دیگر تداوم‌بخش زندگی و نشان دهنده‌ی موفقیت دوران عقد، ارضای نیازهای فیزیولوژیکی و غریزی است. زوج ها باید سعی کنند که در این دوران نیازهای جنسی یکدیگر را تا حدی تأمین کنند، اما رعایت حد و مرز لازم است؛ زیرا صاحب فرزند شدن در دوران عقد مشکلات زیادی را برای همسران ایجاد می کند.

از طرفی تأمین نیازهای جسمی مسأله ی بسیار مهمی است که تأمین آن موجب رضایت و آرامش زوجین می‌شود.

وجود این موارد در دوران عقد می توانند نشانگر پایدار بودن دوران عقد باشد و زوجین را به سمت یک زندگی مشترک موفق پیش ببرد. وجود این زمینه‌ها موجب آرامش روانی زوجین می گردد و این‌گونه است که زوجین از با هم بودن احساس لذت می کنند و هدف الهی ازدواج که آرامش است حاصل می‌شود.

پس اگر دوران عقد را سپری می کنید و عوامل تداوم بخش و آرامش‌بخش زندگی را در دوران عقد دارید، برای مستقل شدن تصمیم بگیرید و از داشتن زندگی ای محکم و استوار مطمئن باشید.