روش سوم روش بدون باخت است؛ یعنی هیچ‌کدام از دو طرف نبازند. این روش نظریه‌ای تازه در حل کشمکش‌‌های خانوادگی است.

والدین می‌ترسند روش‌‌هایی که به آن عادت کرد‌ه‌اند را کنار بگذارند و در عمل کردن به روش تازه وسواس به خرج می‌دهند. بعضی از این تردید‌ها عبارتند از:

1- همان جلسات خانوادگی قدیمی ‌با نامی‌ جدید:

اگر در جلسات مسأله‌ای پیش می‌آمد همه‌ی اعضا دور هم جمع می‌شدند. والدین خصوصاً پدر نظر می‌داد و تصمیم می‌گرفتند. ولی روش 3 به صورتی خلاصه و مقطعی عمل می‌کنند و مسأله سرپایی است. در لحظه‌ی وقوع که مسأله‌ای پیش می‌آید والد و بچه با هم از عهده حل مسأله برمی‌آیند و صبر نمی‌کنند تا در یک جلسه خانوادگی مطرح شود.

روش 3 مربوط به یکی از والدین و یکی از بچه‌‌هاست. ولی جلسات خانوادگی مربوط به تمامی‌خانواده است.

2- روش 3 به عنوان ضعف والدین:

این اعتقاد ناشی از این است که والدین عادت کرد‌ه‌اند در هر اختلافی برنده یا بازنده وجود داشته باشد. برای والدین قبول این‌که امکان دارد روشی باشد که هر و برنده باشند سخت است. حرف والدین و اگر من حرفم را بر کسی ننشانم (و می‌نشاند) باید بر روی اختلاف روش 2 و 3 تأکید شود. در روش 3 آن‌ها هم به خواسته خود می‌رسند. روش 3 سازشکاری نیست بلکه بیش از حد انتظار برای دو طرف ارضاکننده است.

3- گروه‌ها نمی‌توانند تصمیم‌گیری کنند:

والدین بر این باورند که گروه خانواده نمی‌تواند تصمیماتی با کیفیتی بالا بگیرند.

4- روش 3 وقت زیادی می‌گیرد:

مدت زمان بستگی به مسأله و خواست پدر یا مادر و بچه برای جست‌وجوی راه حل بدون باخت دارد. بسیاری  از مسائل سرپایی هستند و 10 دقیقه وقت می‌گیرند. بعضی بچه‌‌ها به وقت بیشتری احتیاج دارد در عین حال وقتی که این مسائل با روش شماره 3 حل شوند، حل شده باقی می‌مانند. روش 3 در درازمدت در وقت والدین صرفه‌جویی می‌کند؛ چون دیگر مجبور نیستند ساعات بیشماری را صرف یادآوری و تأکید و کنترل کنند. این روش در جلسات اول وقت بیشتری می‌گیرد.

5- آیا والدین به دلیل عاقل‌تر بودن حق استفاده از روش شماره 1 را ندارند:

این باور که والدین از خردی متعالی برخوردارند، بسیار اشتباه است. گرچه والدین دارای تجربه و خرد بسیار با ارزشی هستند و لازم نیست این خرد و تجربه مدفون شود. بسیاری از والدین این نکته را نادیده می‌گیرند که در روش 3 خرد والدین و بچه‌‌ها با هم به حرکت درمی‌آید.

روش 1: خرد بچه نادیده گرفته می‌شود.

روش2: خرد والدین نادیده گرفته می‌شود.

- آیا این روش برای خردسالان کاربرد دارد؟

استفاده از این روش برای کودکان و حتی نوزادان کارآیی دارد. این روش هر چه زودتر شروع شود بچه‌‌ها زودتر یاد می‌گیرند چگونه با دیگران ارتباط برقرار کنند تا هر دو طرف راحت‌تر شوند.

- آیا در بعضی از مواقع استفاده از روش 1 الزامی‌نیست؟

بعضی والدین می‌پرسند اگر بچه به طرف خیابان دوید آیا نباید از روش 1 استفاده کرد؟

این‌ها وضعیت بحرانی هستند که نیازمند عملکرد فوری و قاطعانه‌اند در عین حال قبل از این‌که بچه جلوی ماشین بدود و او را به بیمارستان ببرید می‌توانید از روش شماره 3 استفاده کنید. روش‌‌های مطمئن‌تر بهترند. اگر از تنبیه استفاده کنید زندگی بچه را به تصور این‌که تن‌ها تنبیه می‌تواند او را از دویدن ناگهانی به طرف خیابان بازدارد به خطر انداخته‌اید.

- آیا در نظر فرزندم بی‌حرمت نمی‌شوم؟

فرزندان  به والدینی که از روش 3 استفاده می‌کنند، احترام می‌گذارند؛ نه احترامی‌از روی ترس بلکه احترامی ‌بر اساس تغییر درک آن‌ها از والدین به عنوان یک شخص. پس والدین با استفاده از این روش چیزی را از دست نمی‌دهند.

منبع: کتاب فرهنگ تفاهم در عمل، توماس گوردون