هنر گوش دادن شاهراه تعیین صمیمت و حل مشکلات ارتباطی است و به معنای توانایی شناخت صحیح و عمیق افکار و احساسات فرد مقابل و لمس کردن آنهاست.
جهت پرورش اصالت، احترام نامشروط، همدلی، ایجاز در گفتار، تسلط بر هنر گوش دادن مهمترین قدم است.
تمرینهایی جهت یادگیری مهارت گوش کردن:
شنوندهی حاضر و دقیق بودن:
مقابله با وسوسه صحبت و نصیحت کردن است. برای این منظور باید از پنج بعد ارتباطی فرد مقابل خود آگاه باشیم.
الف: زبان بدن: زبان کلام دروغ میگوید اما زبان بدن قادر به دروغگویی نیست و بر همین اساس زبان بدن اطلاعات دقیقتری از وضعیت احساسی فرد منتقل میکند.
ب: ارتباط چشمی: ما می توانیم از پیامهایی که چشمان فرد مقابل به ما ارسال میکند آگاه شویم؛ زیرا چشمی دریچهی دل است.
ج: کیفیت صدا: علاوه بر محتوای کلام چگونگی بیان کلام اهمیت به سزایی دارد. و وضعیت فکری و احساسی فرد مقابل را منعکس میکند.
د: درک کلامی: به معنی تلاش برای دنبال کردن سخنان فرد مقابل و اجتناب از طرح موضوع و مسألهی جدید در حین صحبت است.
و تلاش برای نزدیک شدن به مقصود گوینده است نه نظر شخصی ما.
ه: تشویق به صحبت: این مهارت تلاش ما را برای درک و فهم سخنان فرد مقابل به وی منتقل میکند. با گفتن کلاماتی چون «بله» تکان دادن سر و غیره.
به کارگیری پرسشهای باز وبسته: شنونده خوب به نحو فعالی با پرسشهای مناسب و به موقع شناخت فرد مقابل را تسریع می بخشد. سؤالات ما نباید سوگیری داشته باشد.
روشن و خلاصه کردن:
روشن کردن: تکرار جوهرهی آخرین پیامی که فرد مقابل در حین گفتوگو برای ما ارسال کرده است.
با روشن کردن صحت درک خود را از صحبتهای گوینده وارسی می کنیم. گوینده متوجه میشود که آیا سخنانش توسط ما درک شده یا خیر.
خلاصه کردن: بیان مطالب فرد مقابل به زبانی دیگر و در پایان گفتوگو و در خاتمه طرح یک موضوع است.
خلاصه کردن میتواند طولانی باشد.
انعکاس احساسات: اشاره و انعکاس احساسات اغلب سبب میشود تا فرد مقابل به بخشی از وجودش که از آن بی خبر بوده توجه کند. یک گوش به نوسانهای آهنگ صدا و احساسات و گوش دیگرمان در همان حال باید به محتوای سخنان فرد باشد.
منبع: خلاصه کتابسبکها و مهارتهای ارتباطی
|