تاریکی ترسناک نیست وقتی شما می‌دانید اطرافتان چه خبر است، وقتی جهت‌یابی خود را از دست نداده‌اید و می‌توانید به کمک اشیا مسیر خودتان را پیدا کنید. تاریکی ترسناک نیست وقتی شما جای آشنایی نشسته‌اید، وقتی به فضا و زمان اشراف دارید، وقتی می‌دانید قدم بعدی که برمی‌دارید از کجا سر در می‌آورید.
اما وقتی در ابتدای یک مسیر ناشناس باشید و ذهنیتی از هیچ چیز نداشته باشید، تاریکی یک سایه‌ی غول پیکر عظیم الجثه می‌شود که خودش را روی سرتان آوار می‌کند و شما را ذره ذره می‌خورد. با این اوضاع شما به تدریج ذهنیتتان از خودتان را از دست می‌دهید و با تاریکی با ناشناخته‌ها و با هیچ چیز یکی می‌شوید.
اما وقتی یک نور کوچک، خیلی کوچک، اندازه یک کبریت بی‌نوا روشن می‌شود، یکباره همه آن عظمت فرو می‌ریزد! غول عظیم الجثه یک سایه‌ی نحیف و مردنی می‌شود که کمی دورتر از شما به لرزه می‌افتد، حالا هرچه شما با منبع نورتان به سمتش می‌روید او از شما فاصله می‌گیرد.
چه شد؟ چه اتفاقی افتاد؟ یک نور کوچک، فضا و مکان شما را روشن کرد، شما وسط یک بزرگراه هستید، چندتا درخت آن طرف در باد تکان می‌خورند که تا همین چند دقیقه پیش صدایش برایتان ترسناک می‌آمد. زمین زیر پایتان سفت می‌شود و خودتان را میابید در دایره‌ای از روشنایی در میانه‌ی یک تاریکی لرزان. می‌توانید پیش بروید، شاید نورتان تمام شود اما آگاهی و شناخت شما از حضور خودتان و پیرامون از بین نخواهد رفت، شما دیدید که هستید، متوجه شدید کجا هستید و فهمیدید از کدام طرف باید بروید.
یک نور کوچک می‌تواند، تاریکی بزرگی را بزداید، و یک آگاهی کم می‌تواند ناآگاهی زیادی را برملا کند. در مسیر آگاهی؛ اکتشاف، عملکردی "دومینو وار" دارد، یعنی یک آگاهی، آگاهی بعدی و آگاهی‌های بعدی را به بار می‌آورد. اولین آگاهی، سرنوشت‌سازترین آگاهی است. آن زمانی که شما متوجه می‌شوید در تاریکی هستید و می‌ترسید، لحظه‌ی بسیار مهمی است، آغاز اکتشاف و چرایی... آغاز نورافروزی... آغاز نترسیدن... و این شعله کوچک، تاریکی را نه که نابود بلکه تازه شکل می‌دهد، مشخص می‌کند و شما می‌توانید آن شخصیت ناشناس را دنبال کرده و پیدا کنید ... آن حجم مبهم عظیم‌الجثه‌ی منتظر برای برملا شدن را...

فاطمه امیری
درمانگر و مشاور خانواده