مدیرت زمان، عمل یا فرآیند طراحی و به کارگیری کنترل آگاهانه بر روی زمانی است که صرف فعالیت‌های مشخص می‌شود؛ به خصوص به منظور افزایش اثر بخشی,کارآیی یا باروری.

در طول تاریخ، زمان و ابعاد مختلف آن، مورد توجه انواع تمدن‌ها بوده و امروزه این توجه بیش از پیش وجود دارد. گونه‌ای که فناوری‌های نو، محیطی فراهم آورده‌اند که تقریباً در کوتاه مدت می‌توان به اطلاعات بی‌شماری دسترسی پیدا کرده و کارها را بسیار سریع‌تر و آسان‌تر از پیش انجام داد. با این وجود، تمایل سرعت عمل در انجام کارها روز به روز بیشتر می‌شود.

با چنین تمایلی این احساس در افراد به وجود می‌آید که از زمان عقب مانده و نمی‌توانند از آن به طور مؤثر بهره‌مند شوند. سیر تاریخی نشان داده ‌است که ضعف در مدیریت زمان، یک مسأله‌ی قدیمی است. موضوعی که فناوری آن را به وجود نیاورده و قادر به حل آن نیست.

در شرایطی که ابزار بیشتری برای مدیریت زمان در اختیار داریم و فرآیندهای اداری، کمتر دستخوش کاغذ و ملزومات غیر لازم قرار می‌گیرد، مدیریت ضعف زمان را نمی‌توان پنهان کرد و اثربخشی بیشتری مورد نیاز است؛ زیرا برای موفقیت بیشتر، چه در زندگی شخصی و چه در زندگی حرفه‌ای نیازمند به‌کارگیری راهبردهای مدیریت زمان هستیم.

این راهبردها برای استفاده‌ی بهینه از وقت تنظیم شده و به عنوان روش‌هایی برای پایش و کنترل زمان به کار می‌رود. با استفاده مؤثر از زمان می‌توان اهداف را مشخص و وظایف و فعالیت‌ها را برنامه‌ریزی و اولویت‌بندی کرد.

با برنامه‌ریزی و اختصاص زمان، درک افراد از زمان در دسترس، افزایش یافته و در نتیجه می‌توانند از زمان خود به صورت هدفمند و سازمان‌یافته بهره‌مند شدند. اولویت‌بندی امور و اختصاص زمان مشخص به هر فعالیت، موجب می‌شود وظایف گوناگون به موقع انجام گیرد.

پس با استفاده از روش‌های مدیریت زمان، بینش افراد در مورد نحوه‌ی استفاده از زمان بیشتر شده، تخمین دقیق‌تری از مدت زمان لازم جهت انجام کارها به دست می‌آورند و در مجموع نتایج مبتدی حاصل می‌گردد. برخی نتایج حاصل از شیوه‌های مختلف مدیریت زمان عبارتند از:

-آماده‌سازی برای برنامه‌ریزی آگاهانه

-یادآوری در انجام امور

-سامان بخشیدن به افکار و فعالیت‌ها

-انجام امور در زمان تعیین شده

-ایجاد انگیزه لازم برای انجام کار

-متمرکز ساختن توجه فرد به اولویت‌ها

-جلوگیری از اتلاف وقت و امور غیر ضروری

-سرعت در پیشرفت و ارتقاء عملکرد شخصی

-کاهش فشار روزانه و در نتیجه افزایش سلامت روان

-افزایش کارآیی، سازماندهی و بهره‌وری

در مجموع با اجرای مدیریت زمان، برنامه‌ریزی و پایش، پیامدهای واقع‌بینانه‌تری حاصل می‌گردد و همه چیز به شکل مؤثرتر انجام می‌شود.

منبع: ویکی پدیا