به طور کلی در زمان دعوای بچه‌ها اولین اقدام این است که دعواها را نادیده بگیریم و به خودمان بگوییم بچه‌ها دارند برای حل اختلافات‌شان تجربه کسب می‌کنند. اما بعضی از اوقات چنین تصوری می‌شود که لازم به مداخله پدر و مادر است.

مثلاً زمانی که زد و خورد جدی می‌شود احتمال خطرات و آسیب‌های جسمی وجود دارد.

لازم به تذکر است که خانواده‌ها از واکنشهای غیر مؤثر در برابر دعوای کودکان بپرهیزند. حال مراحل مداخله‌ی مؤثر را توضیح می‌دهیم:

1- با پذیرش خشم کودکان نسبت به یکدیگر آغاز کنید، این کار به تنهایی ممکن است آرام‌شان کند.

2- به حرف‌های هر یک از آن‌ها با احترام گوش دهید.

3- نشان دهید که به توانایی آن‌ها در یافتن راه‌ حل مناسب ایمان دارید.

4- اتاق را ترک کنید.

هنگامی که دعوا رنگ خشونت به خود می‌گیرد:

1- وضعیت را توصیف کنید.

2- محدودیت‌ها را مشخص کنید.

3- آن‌ها را از هم جدا کنید.

وقتی کودکان نمی‌توانند خودشان مشکل‌‌شان را حل کنند:

1- جلسه‌ای با حضور رقبا تشکیل دهید. هدف از این جلسه و قوانین مهم را توضیح دهید.

2- احساسات و نگرانی‌های هر بچه‌ای را بنویسید و آن را با صدای بلند برای‌شان بخوانید.

3- به آنان فرصت دهید که از خود دفاع کنند.

4- از هر یک دعوت کنید تا راه‌حلی ارائه دهد. تمام‌نظرها را بدون ارزیابی یاداشت کنید.

5- در مورد راه‌حلی که برای همه مناسب باشد تصمیم‌گیری کنید.

6- پیگیری کنید.

چگونه بدون جانبداری، از کودکی که پشتیبانی ما را می‌طلبد حمایت کنیم:

مثال: کودک (جیمی): بابا نمی‌تونم نقشه‌ی مدرسه‌مو تموم کنم بهش بگو که مداد شمعی شو به من بده.

کودک(امی): نه! باید من این گل رو رنگ کنم.

1- وضعیت هر یک از بچه‌ها را مشخص کنید:

پدر: بذار ببینم موضوع چیه جیمی‌ تو مداد شمعی و لازن داری تا تکلیف‌تو تموم کنی و امی تو هم می‌خواهی که رنگ آمیزی‌تو کامل کنی.

2- ارزش یا قاعده را یادآوری کنید:

پدر: تکلیف مدرسه مهم‌تره.

3- راه را برای امکان مذاکره باز بگذارید:

پدر: اما جیمی اگر می‌خوای در این باره با خواهرت مذاکره کنی، به خودت مربوطه.

4-اتاق را ترک کنید.