حلقهی نامزدی در تمامی نقاط دنیا تنها نشانهی عشق نیست، بلکه نشانه تعهد نیز هست.حلقه نشانهی تداوم زندگی نیز هست و اینکه عشق هرگز پایان نمیپذیرد. حلقه به معنای این است که فردی متعهد و صمیمی در زندگی فرد وجود دارد.
مراسم تبادل حلقههای نامزدی از لحاظ سنتی به سال 1477 بر میگردد که ماکسیمیلیان اول، امپراتور روم، به ماری بورگاندی یک حلقه الماس به عنوان هدیهی نامزدی داد.
مراسم حلقهی نامزدی براساس زمان، مکان و فرهنگ تغییر میکند. حلقههای عاشقانه که به زمان امپراتور روم و قرن چهارم بعد از میلاد مسیح برمیگردد به نشانهی «سلتیک سلاداگ» (دو دست یک قلب را بغل کردهاند) شبیه است و بنابراین اینگونه تصور میشود که حلقه به عنوان نشانهی عشق و تعهد بین دو نفر استفاده میشود.
در ایالات متحده آمریکا، انگلستان، ایرلند، کانادا، استرالیا و برخی از کشورهای دیگر، حلقه نامزدی به انگشت چهارم دست چپ انداخته میشود. سنت انداختن حلقهی نامزدی از یونان نشأت گرفته است که باور داشتند حلقه، نشانهی ارتباط و تعهدی بین دونفر است که میخواهند باهم ازدواج کنند. اما اولین بار رومیها بودند که حلقه را درانگشت چهارم دست چپ انداختند؛ زیرا آنها باور داشتند که این انگشت آغاز رگ عشق است؛ رگی که به قلب منتهی میشود.
اما رسم کشورهای اروپای قارهای، انداختن حلقه به دست راست است. البته یک استثنای تاریخی در نظامهای سلطنتی این منطقه وجود داشت که اشرافزادهها حلقه را در دست چپ میانداختند. در برخی از کشورهای آمریکای جنوبی همچون آرژانتین، زن و مرد هرکدام از یک حلقه استفاده میکنند و این حلقهها معمولاً خیلی شبیه حلقههای عروسی است، با این تفاوت که به جای طلا از نقره ساخته میشود.
در کشورهای اسکاندیناوی همچون فنلاند و نروژ هم مرد و هم زن یک حلقه نامزدی بر دست میاندازند. در برزیل، این حلقهها معمولاً از طلا ساخته میشود و سنتی هم برای چگونگی دادن حلقهی نامزدی وجود ندارد. در این کشور، هم مرد و هم زن قبل از عروسی و در دوران نامزدی حلقه را بر دست راستشان و بعد از ازدواج، آن را به دست چپشان میاندازند.
در دوران جدید، برخی از حلقههای عروسی زنان در دو قسمت جداگانه ساخته میشود. یک قسمت به او داده میشود و او به عنوان حلقهی نامزدی به دست میاندازد تا وقتی که پیشنهاد ازدواج را میپذیرد و قسمت دیگر در مراسم عروسی. موقعی که هردو به دست انداخته میشود، دو حلقه همچون یک حلقه به نظر میرسد.
|